2.

Powroty nigdy nie są łatwe. Zawsze niosą za sobą jakąś historię, przyczyny, przez które opuszczono dane miejsce, a także powody, dla których tam wrócono. Sęk w tym, że człowiek boi się tego, co zastanie; zmian, jakie zaszły podczas jego nieobecność i tego, czy da sobie z nimi radę. 

Kiedy szła przez kolejne uliczki, zastanawiała się, kiedy w Beacon Hills wszystko się tak rozbudowało. Tu jeden dom, tu drugi. Tam sklep. Dwukrotnie większa komenda policji. Nawet szkoła wydawała jej się niemalże trzykrotnie powiększona. Tyle zmian, chociaż gdzieniegdzie mogła dostrzec pozostałości po starych czasach. Pokręciła głową, odganiając od siebie wszelkiego rodzaju dziwne, niepotrzebne myśli. Nostalgii mówimy stanowcze: nie. Wspomnienia to zło, a dopuszczanie ich do siebie i sentymenty - jeszcze gorsze.

Nigdy nie bała się samotnego chodzenia po zmroku. Niejednokrotnie to księżyc i gwiazdy były jej przyjaciółmi a noc - opiekunką. O niebo łatwiej jest ukryć się, kiedy wszędzie panuje ciemność, aniżeli w momencie, gdy pod każdym kątem rzuca się cień. Wiedział to każdy, kto przez większą część swojego życia uciekał, musiał zmieniać miejsca zamieszkania i ukrywać się tak długo, dopóki znowu nie zostanie po raz wtóry wyśledzony. Z nią nie było inaczej. 

Mijając kolejne uliczki, nie spodziewała się kogokolwiek o tej porze. O trzeciej nad ranem niewielu ludzi pałęta się w dużych miastach, a co dopiero tak niewielkich mieścinach jak Beacon Hills - mieścince, która słynęła ze spokojnego, wręcz sielskiego życia. Raz na jakiś czas zdarzyła się bójka nastolatków, ktoś miał wypadek. Aż do pewnego czasu. 

Idąc, była święcie przekonana, że nic jej nie grozi. No bo co takiego? Biegnący pies, jakiś zając? Zataczający się facet, który nie wie, która ręka to prawa, a która lewa? No błagam. Zresztą, dałaby sobie z takim radę. Zawsze dawała. Anna nie spodziewała się nikogo i zazwyczaj miała rację w swoim przeczuciach. Ale nawet ona mogła się w końcu pomylić, prawda?

Wychodząc zza zakrętu usłyszała głośną muzykę, rozmowy, śmiechy. Nawet brzęk pękającego szkła, charakterystyczny dla rzucania butelką o ścianę czy chodnik. Jakoś nie widziało jej się przechodzenie obok tej całej grupy, która wyłoniła się z wnętrza klubu. Dostrzegała ich rozbawione twarze pełne pijackiego amoku, a może i narkotykowego? Nie skupiała się na tym zbyt długo. Musiała się jakoś dostać do domu, a jedyna droga, która prowadziła do posiadłości Martinów prowadziła właśnie obok tego przeklętego klubu. Ale przecież mogła sobie poradzić. Zawsze sobie jakoś radziła. Tym razem jednak nie mogła się rzucać w oczy. Nie tylko ze względu na znaczną przewagę liczebną pozbawionych jasności umysłu gości. Miała tu jakiś czas pobyć, a robienie szumu wokół własnej osoby nie należało do rozsądnych rzeczy. Prawda, Anno?

Po wzięciu głębokiego oddechu ruszyła przed siebie, próbując całkowicie zignorować towarzystwo, do którego się nieuchronnie zbliżała. Patrzyła gdzieś w bok lub przed siebie, aby tylko nie złapać kontaktu wzrokowego z którymś z nich. Wiadomo, pijanemu wystarczy moment, jakakolwiek zachęta (nawet nieświadoma) i już jest w stanie podejść lub zatrzymać akurat idącego człowieka. 

- Ted! Zobacz co tu mamy! - krzyknął jeden z nich, wskazując palcem na idącą blondynkę. Anna westchnęła jedynie. Nie zatrzymywała się. Szła przed siebie, jakby całkowicie niewzruszona, głucha, ślepa. Cokolwiek. Najchętniej wydłubałaby tym przygłupom oczy. Ale miała się nie wychylać, szkoda że to znowu nie wychodziło.

- No widzę właśnie. Cześć kochanie - powiedział niejaki "Ted", zastępując Annie drogę. - Co taka piękność robi sama o tej porze? Może do nas dołączysz? Na pewno nie będziesz się nudzić - skinieniem głowy pokazał na resztę kompanów, którzy powoli zamykali koło wokół niej. Wspaniale.

- Nie jestem zainteresowana, więc jeśli byłbyś tak miły... - zrobiła krok, próbując go wyminąć. Bezskutecznie. 

- I do tego akcent... No pięknie. Chłopcy, mamy do czynienia z cudzoziemką! - krzyknął do reszty, na co ci zareagowali wywołującym mdłości śmiechem. Idioci. Nie wiedzieli z kim zadzierają. Nerwy Anny były na wyczerpaniu, a jakieś byle obszczymurki nie miały prawa wchodzić jej w drogę. W dupie miała niewychylanie się i robienie za grzeczną panienkę z liceum. Nie w takiej sytuacji.

- Posłuchaj mnie teraz uważnie, bo nie lubię się powtarzać. Zabierasz te łapy i swoich kumpli, a potem schodzicie mi z drogi. Jeśli nie, inaczej pogadamy - dźgnęła mężczyznę oskarżycielsko w tors, sprawiając że ten aż się cofnął w tył. To dało efekt dosłownie na chwilę. "Ted" zaśmiał się głośno, robiąc krok w stronę Anny. Był większy, wyższy, a  i na pewno silniejszy, więc nawet jeśli miał we krwi jakieś tam promile - nie okazywał tego. Złapał Annę za nadgarstek, ściskając go mocno, aż dziewczyna syknęła z bólu. Naprawdę tak chciał grać? Serio? Sam tego chciał. 

Wolną dłoń przyłożyła do torsu mężczyzny, co wyglądało z boku, jakby chciała go odepchnąć. Może i tak było z początku, ale kiedy ten nie przestawał ściskać ręki Anny... Nie pozostało jej nic innego. Już otwierała usta, obdarowując napastnika lodowatym spojrzeniem niebieskich oczu. Nie zdążyła nic zrobić, bowiem uścisk zelżał, a mężczyzna znalazł się kilka metrów dalej, nieprzytomny. 

- Przeszkadzam? - ten głos... Znała go. Nie wiedziała skąd, ale znała. Uniosła powoli wzrok i zamarła dokładnie w takiej pozycji. Isaac? Co on tu robił właśnie o tej porze? - Wszystko w porządku? - dopiero kolejne pytanie, tym razem skierowane bezpośrednio do niej sprawiło, że skinęła tylko głową. Zawsze wygadana, a teraz co? Obserwowała moment, w którym jeden z pijaczków rzucił się na Isaaca oraz sposób, w jaki ten tak łatwo uniknął ciosu. Był szybki i zwinny, a do tego powalił co najmniej dwukrotnie cięższego mężczyznę, jakby ten ważył co najmniej tyle, co ona. 

- Isaac, po prawej! - z jej gardła wydobył się krzyk. Jeden z pijaczków wyjął nóż, zamachując się na chłopaka. W jej głowie pojawiła się myśl: już po nim. Nie zdąży. A tu jednak. 

Dosłownie kilka centymetrów dzieliło ostrze od tchawicy licealisty. Mężczyzna napierał na niego swoim ciężarem, aby dojść do upragnionego celu, nie zważając na to, że większość z jego znajomych tylko patrzyła; wszyscy obserwowali moment, w którym ręka napastnika została wygięta w sposób całkowicie nienaturalny, a do uszu obecnych i przytomnych doszło coś więcej - trzask pękającej niczym zapałka kości i przeraźliwy, przepełniony bólem krzyk upadającego na kolana człowieka, który zagłuszył doskonale brzęk metalu odbijającego się od podłoża. Tylko ona dostrzegła zmianę. Niewielką, niby niewidoczną dla innych. Złota, lśniąca barwa tęczówek zamiast błękitu. Był jednym z nich. Isaac należał do Nich. 

- Któryś jeszcze? - warknął Lahey, robiąc krok w stronę przerażonych i zbierających do kupy zranionego człowieka. To wystarczyło, aby się odsunęli. Nikt nie chciał mieć połamanych kończyn, a i pełne uzębienie też się jeszcze do czegoś przyda. - Na pewno? - chłopak podniósł głos, gotowy się na nich rzucić w każdej chwili. Aż poczuł na swoim ramieniu czyjąś dłoń. Drobną, która nie dotykała go agresywnie, w celu zaatakowania. Wręcz przeciwnie. Właśnie to sprawiło, że się powoli obrócił, przypatrując Annie, którą na dobrą sprawę uratował.

- Chyba im już wystarczy - powiedziała cicho, choć jedno jej spojrzenie wystarczyło, aby tamci szybciej podnieśli swoje tyłki i uciekli. Co z tego, że dałaby sobie z nimi radę? Może nie w tak efektownym stylu i bez łamania kości, ale zawsze. 

- Nic ci nie jest? - głos Isaaca wyrwał ją z rozmyśleń i wyobrażeń na temat tortur, jakie by zgotowała tym idiotom. Może nie tylko fakt, iż się do niej odzywał. Spojrzała na swoje ramiona, które okryte zostały dłońmi Laheya, a następnie jego kurtką. Czy ona naprawdę wywoływała w ludziach instynkty opiekuńcze? Gdyby wiedzieli, jak dobrze radziła sobie sama...

- Tak, w porządku - bąknęła, zaraz zdejmując kurtkę wilkołaka i oddając mu ją, pomimo wyraźnego, niewerbalnego sprzeciwu. - Ale to możesz zabrać. Nie jest mi zimno - mruknęła, nawet wycofując się o krok. Czas pokazać swoją niezależność, Anno. 

- Odprowadzę cię. Jeszcze możesz mnie potrzebować. 

- A myślałam, że rycerze już dawno wyginęli - złośliwy uśmiech zagościł na wargach Anny. Co z tego, że nawet nie podziękowała? Nie musiał się pakować w sam środek. Nie prosiła go o to, tak? - Dam sobie radę. A teraz idź i ratuj inne panienki w opresji - ruszyła we wcześniej obranym kierunku. 

- Chwilę temu ty nią byłaś! - krzyknął za Anną, mimowolnie się uśmiechając. Ostra. Mimo wszystko, nie pozwolił, by wracała sama. Nawet jeśli o tym nie wiedziała. A raczej: szczególnie, gdy nie miała o tym pojęcia.

- Anna! - krzyk Lydii sprawił, że aż podskoczyła, gdy próbowała wejść do swojej aktualnej sypialni. Blondynka spojrzała na drzwi, oddychając głęboko dwu, czy nawet trzykrotnie. Dopiero wtedy, gdy chęć urwania języka temu małemu rudzielcowi jej przeszła, obróciła się. Ku zaskoczeniu Anny za Lydią stał... Stiles. 

- Co on tu robi? - wskazała machnięciem ręki chłopaka, który wwiercał w nią spojrzenie. 

- "Co on tu robi"? Gdzieś ty była?! Całą noc ciebie szukałam, nie wiedziałam, gdzie jesteś. Nie znasz tego miasta, coś ci się mogło stać. Do tego miałaś wyłączoną komórkę. Moja mama by chyba mi głowę urwała, gdyby coś ci się stało - podniesiony głos Lydii sprawiał, że Anna miała ochotę po prostu wejść do pokoju i zamknąć tej dwójce drzwi przed nosem. Akurat ONA nie potrzebowała niańki. 

- Poszłam się przejść, padła mi komórka, a ty panikujesz i dzwonisz do człowieka, który widzi we mnie Potwora z Loch Ness. Gratuluję. Jak widać, nic mi się nie stało. A teraz dobrej nocy... - mruknęła, już nawet przechodząc przez próg, kiedy poczuła rękę Lydii na swoim ramieniu. 

- Anna, tu wcale nie jest tak bezpiecznie, jakby ci się wydawało - mówiła łagodniej, jak gdyby naprawdę się troszczyła o swoją kuzynkę. Anna westchnęła tylko i weszła w mrok pomieszczenia, zatrzaskując za sobą drzwi. Nie miała najmniejszej ochoty na tłumaczenie się komukolwiek, szczególnie Lydii. Ona nie mogła wiedzieć o tym, co tak naprawdę ją tu sprowadza i gdzie tak naprawdę była. To by ją zabiło. A raczej - doprowadziłoby do śmierci.

Gdy zapalała światło, nie myślała o tym, że ma odsłonięte okna, że praktycznie cały jej pokój jest widoczny, a także wszystko, to co robi. Po powieszeniu kurtki na krześle i ściągnięciu butów, zaczęła stopniowo zdejmować z siebie kolejne rzeczy. Ostatecznie ubrania wylądowały w koszu na brudną bieliznę, a niczego nieświadoma Anna przebrała się w koszulę nocną stając wręcz na wprost okna. Bezchmurne niebo sprawiło, że mimowolnie spojrzała w tamtą stronę, robiąc kilka kroków w przód. Była tak zaaferowana tym widokiem, że nie dostrzegła człowieka stojącego po drugiej stronie ulicy, który niczym niewzruszony, patrzył dokładnie w to jedno okno. Obserwował blondynkę z cieniem uśmiechu, wystawiony niczym na tacy, a zarazem jak cień, który w każdej chwili może zniknąć. 

Kiedy światło zgasło, tym samym zabierając ze sobą postać Anny w oknie, postać uśmiechnęła się szerzej do siebie, wsuwając przy tym dłonie w kieszenie kurtki. 

- Dobranoc, Anno - szepnął. 

W chwili, gdy Stiles wyjeżdżał spod domu Martinów, cienia już nie było. Jakby nigdy tam nie stał. A może zawsze gdzieś tam się znajdował? 

Ciąg dalszy nastąpi.

________________________________________

No i jest kolejny rozdział. Dłuższy od poprzedniego, więc mam nadzieję, że przez niego przebrnęliście. 

Następny już niedługo.

Ciao!
Edit. Za szablon serdeczne dzięki autorce nie istnieję. DZIĘ-KU-JĘ ♥.